Hallo volgers,

Vanaf gister zijn we gestart met het lesgeven op de Vukukanye school in de township Guguletu. We staan elke dag om 7u op, hebben om 7:30u ontbijt en moet dan om 9u vertrekken. We hebben twee privé busjes en privé chauffeurs vanuit de Amy Foundation. Dit zijn oude vervallen busjes en de chauffeurs hebben een donkere huidskleur, omdat wij anders als blanken opvallen en niet veilig zijn.

De school wordt flink beveiligd en niemand komt zomaar binnen. Gisteren moesten ik en twee andere meiden naar de wc, maar deze was bezet. Zelfs als je naar de wc gaat, die binnen de poorten is, moet er een trainer(met een donkere huidskleur) meelopen. Ze zei tegen ons ‘kom maar mee dan lopen we even naar mijn huis om daar naar de wc te gaan’. Deze trainster is te vertrouwen en ze woonde tegenover de school dus wij liepen mee. We kwamen bij een groot gebouw en dachten dat ze daar woonde, maar dat bleek de kerk te zijn. Ze vertelde ‘kijk daar woon ik’ en wees naar een van de vele krotjes. Hier was niet echt een wc, geen wc papier maar kranten en er was geen deur of dak te bekennen. Weer een indrukwekkende ervaring dus.

Rond 10u starten we met het ‘train the trainer’ programma. Dit is echt fantastisch! Bij het opleiden van de trainers/coaches delen wij onze kennis van sportonderwijs met hun. Om een voorbeeld te noemen spelen zij bij voetbal altijd elf tegen elf op een groot veld. Wij spelen voetbal in het onderwijs vaak op drie kleine veldjes met vier tegen vier. Dit doen we omdat de kinderen dan veel meer balcontact hebben en minder stilstaan waardoor de ontwikkeling beter is. Daarnaast kun je meteen verschillende niveaus toepassen per veldje zodat ieder kind op zijn of haar eigen niveau mee kan doen en er dus meer succesbeleving is. We hebben dit de trainers uitgelegd door het ze zelf te laten ervaren en ze vonden het helemaal geweldig. Ze zeiden dat dit echt een eyeopener is voor hun. Dit is voor ons natuurlijk heel fijn om te horen.

Lunchen doen we in de middag op het hoofdkantoor van Amy Foundation. Dit is omdat op de school waar we lesgeven de kinderen niks te eten hebben en komen vragen om jou eten. Als je even niet oplet hebben ze je lunchpakket al uit je tas gehaald. Gelukkig krijgen de kinderen wel avondeten op school, maar wij mogen ze verder helaas niks geven. Van 15 tot 17u geven wij ook nog les aan de kinderen. Dit doen we vooral met netbal, voetbal, cricket en hockey.

De 300 paar schoenen waar ik in mijn eerder blog over heb verteld laten we op deze school achter. De kinderen hebben ze hier het hardst nodig. Zij sporten op een veld zonder schoenen waar over glas en stenen liggen. We laten het verdelen van de schoenen aan de coaches over, omdat zij de kinderen het beste kennen en weten wie wat kan gebruiken.

Vandaag was er toevallig een trainster jarig dus we hebben in het Nederlands, Engels en Xhosi voor haar gezongen. Als cadeautje hadden we voor haar een zakje Nederlandse stroopwafels. Hier was ze heel erg blij mee! Ook hebben we de trainers iets Brabants geleerd: elke keer als we weg gaan roepen zij ‘houdoe!’. Je wordt door de coaches echt met open armen ontvangen en ik merk dat je ook wel een beetje een band met ze opbouwd in deze dagen.

Onze dagen sluiten we af met een frisse duik in het zwembad naast ons verblijf, een potje kaarten, muziek luisteren, verhalen delen en vooral veel lachen met elkaar.

Ik probeer steeds recente foto’s te plaatsen maar de WiFi is hier heel slecht. In het volgende verblijf zal ik dit nog eens proberen.

Sorry voor het redelijk lange verhaal dit keer, maar ik maak heel veel bizarre/ indrukwekkende dingen mee deze dagen en dit wil ik graag met jullie delen.

Liefs, Maaike